Monotonia

Tak na dobry początek coś krótkiego i lekkiego. Miłego czytania!

❀‿❀

Mateusz obudził się o tej samej godzinie co zwykle, jak zwykle zjadł w pośpiechu śniadanie, poszedł na przystanek – ten co zwykle... W szkole unikał znienawidzonego kolegi Michała - jak zwykle, na lekcjach jak zwykle wpatrywał się nieprzytomnym wzrokiem w ściany, na kilku lekcjach jego celem obserwacji była twarz pewnej -niegdyś bliskiej mu- dziewczyny, a to wszystko jak zwykle. Monotonia w życiu dawała mu się silnie we znaki.

Po szkole Mateusz jak zwykle poszedł do Biedronki, było dużo ludzi, więc tylko porozglądał się po półkach i wyszedł. Dzień był chłodny, ale czuć było wiosenny podmuch wiatru. Nastolatek już miał jak zwykle iść na przystanek, gdzie spotkałby Michała, jednak gdy tylko zobaczył kontury jego sylwetki, zmienił zdanie. Coś w nim od jakiegoś czasu się ciągle burzyło i czuł, że jeden fałszywy ruch kolegi, a Mateusz straciłby cierpliwość. Natychmiast zawrócił i znowu wszedł do supermarketu. Po raz kolejny chodził między regałami, które były takie jak zwykle.

Gdy tak szedł, coraz mniej zainteresowany otoczeniem, zobaczył parę regałów dalej swoją byłą dziewczynę, rozmawiającą wesoło z jakimś wysokim ciemnowłosym chłopakiem, Mateusz zerkał na nią co chwilę, tracąc zupełnie kontakt z rzeczywistością, gdy wtem... wpadł na kogoś. Rozejrzał się zdezorientowany, przed nim leżała na ziemi dziewczyna, nieco niższa od niego. Była to szatynka, której oczy miały rzadko spotykany, złotawy odcień. Miała delikatne, niemal dziecięce rysy twarzy, była bardzo ładna, a lekko kręcone włosy, opadały jej na szczupłe ramionka. Dziewczyna miała na sobie podkreślający figurę top i brązowy sweterek, a także obcisłe zielone spodnie. Zapatrzony Mateusz dopiero po kilku sekundach zdał sobie sprawę, że powinien pomóc wstać poszkodowanej, szybko podał jej rękę, a ona podziękowała z uśmiechem.

 – Przepraszam... Zamyśliłem się trochę – powiedział zawstydzony Mateusz.

 – Nic nie szkodzi – odparła dziewczyna, podnosząc wyżej kąciki ust, a po chwili zerknęła na niego figlarnie i dodała. - Wybaczę Ci ten haniebny uczynek, jak zaprosisz mnie na pizzę.

Chłopak spojrzał szeroko otwartymi oczami na nastolatkę, ale po chwili również się uśmiechnął i powiedział:

 – Ok, niech będzie.

 – W co się tak wpatrywałeś? – zapytała nowa znajoma, której uśmiech nie schodził z twarzy, miała urocze dołeczki w policzkach.

 – Mmm... – Mateusz zawahał się, a nowa znajoma natychmiast zrozumiała.

 – Ok, nie pytałam. To jak, kiedy idziemy na tą pizzę?

 – A kiedy chcesz?

 – Jutro?

 – Nie ma sprawy, ale tak w ogóle, jak Ty masz na imię?

 – Zgadnij – powiedziała zupełnie poważnie dziewczyna, ale widząc skonsternowaną minę Mateusza wybuchła śmiechem. – Okej, to ja zgaduję pierwsza.

I od tej chwili, przez pół godziny, para stała w sklepie śmiejąc się z pomysłów na imiona. Pierwsza zgadła dziewczyna i zawołała, puszczając oko do towarzysza.

 – Nel wygraaałaa!

Mateusz, który czuł się w towarzystwie dziewczyny jakby znali się od zawsze, powiedział rozbawiony:

 – Czyżbyś miała na imię Nel?

 – Skąd wiedziałeś? – zapytała dziewczyna, ukazując w uśmiechu białe ząbki.

 – Intuicja.

3 lata później

Mateusz jak zwykle obudził się wcześniej rano, zjadł naprędce śniadanie i pobiegł do auta. Wsiadł za kierownicę i jak zwykle pojechał do Olkusza. Jak zwykle podjechał pod blok, z którego jak każdego dnia wybiegła siedemnastoletnia dziewczyna, cała w uśmiechach.

Chłopak, jak tylko nastolatka wsiadła do auta, pochylił się i dał buziaka ukochanej, a ona jak każdego dnia odwzajemniła entuzjastycznie pocałunek. Jak każdego dnia Mateusz wyruszył pod liceum i po chwili wysiadł, aby przytulić mocno dziewczynę. Kolejny pocałunek i wtedy zadźwięczał dzwonek na pierwszą lekcje.

 – Do zobaczenia, Nel! – wykrzyknął Mateusz i pojechał do swojej szkoły, żeby jak zwykle spóźnić się na pierwszą lekcje i opowiadać że auto nie chciało zapalić.

„Monotonia jednak wcale nie jest taka zła”, myślał jak każdego dnia, od trzech lat...