Przepraszam

Tym razem tekst krótki, ale sądzę, że treściwy. Pisałam go dość dawno temu pod wpływem emocji, jednak doszłam do wniosku, że będzie się nadawał. Miłego czytania i do przyszłego tygodnia! :*

❀‿❀

Zbliżył do niej i powiedział wściekły:

 – Naprawdę chcesz wiedzieć jak się czuję?! Okropnie! Słyszysz? Zraniłaś mnie! Po co to wszystko, ten związek, udawane uściski, chodzenie za rączkę?! Popis? – powoli się uspokajał, a to, co dostrzegł, wstrząsnęło nim.

Przed chwilą widział dziewczynę wesołą, uśmiechniętą i spokojną, może trochę zmartwioną, ale to uważał za grę. Teraz stała przed nim załamana, płacząca dziewczynka o lśniących oczach, a najgorsze było to, co w nich widział. Wiedział, że ją zranił już po jej twarzy, ale w jej oczkach zobaczył coś jeszcze… Zobaczył, jak w tym momencie przestała mu ufać.

Bo w tej samej chwili ona rozumiała, że od zerwania, wiąże go z nią jego miłość, ale nie jest już jej przyjacielem. Dlaczego? Proste. Bo sam już jej przestał ufać...

Tak przynajmniej było do tego momentu, jednak gdy zobaczył te łzy, tak szczere, płynące po jej nagle bladych policzkach, zrozumiał, że miała powód żeby zerwać. Zaczął mówić łagodnym głosem:

 – Przepraszam, naprawdę przepraszam. Nie powinie...

 – Nie! Masz rację! Nie powinnam, ale tak strasznie chciałam... spróbować. Miałam nadzieję że to, to… Ja... Potrzebowałam tego ciepła... Kogoś bliskiego... – Dziewczyna plątała się, nie wiedząc, co powiedzieć. Spojrzała jeszcze raz w oczy chłopaka, był zupełnie zszokowany. Po chwili ciszy wstała i pobiegła przed siebie, zostawiając go samego.