„Pełno Ciebie w mojej głowie…”

                

Hej, Kochani! <3 Tradycyjnie przybywam do Was z nowym postem, który - mam nadzieję - przypadnie Wam do gustu, ponieważ starałam się zawrzeć w nim wiele swoich własnych odczuć. Jak wyszło? No, cóż, ocenę pozostawiam Wam!

~ Wasza Bezimienna ;*

Żyję.

Nic nadzwyczajnego, prawda? Jestem na tym świecie w jakimś celu, chociaż jeszcze nie do końca go znam. Tak sobie spokojnie egzystuję, nikomu nie zawadzając. Dobrze jest tak, jak jest, nie ma co narzekać.

Do czasu…

Do czasu aż pojawia się ON.

Nie wiem dokładniej, jaki jest, jak radzi sobie w kryzysowych sytuacjach, nie znam Jego charakteru, wad, zalet, ale… coś ciągnie mnie w Jego stronę.

A ja? Jestem marionetką w Jego rękach.

Tak, dokładnie. Teraz nie znaczę więcej, niżeli zwykła szmaciana lalka z kilkoma załatanymi dziurami na poplamionej, małej sukience.

Walczę.

Całe moje życie, każdy przeżyty dzień, stał się polem bitwy.

Dlaczego?

Bo… ja się… ja… zauroczyłam się.

Wstydzę się tego przed samą sobą. Możliwe, że zaczynam się brzydzić, iż coś takiego poczułam. Nie chcę tego w swoim organizmie, pomimo że tak bardzo brakuje mi uczucia, które On mógłby mi dać.

Ja nie mogę… Jeszcze nie teraz… Nie do Niego.

On jest przecież nieosiągalny przez brak uczuć. Brak uczuć właśnie do mojej osoby.

Sama nawet nie wiem, czy o mnie jeszcze pamięta… To było tylko kilka krótkich chwil, niezobowiązująca rozmowa, parę serdecznych uśmiechów. Nic więcej.

Cóż… Może tylko dla Niego.

Nie umiem się oszukiwać. To wszystko cholernie wiele dla mnie znaczyło, choć jest tego tak mało…

I…

Uśmiecham się. Sama do siebie. To silniejsze ode mnie.

O, nie…

Znów to zrobiłam. Dopuściłam do siebie wspomnienia, które ranią.

Przymykam powieki, spod których powoli wypływają srebrne łzy.

Widzę go… Widzę czekoladowe tęczówki, w których energicznie tańczą dwie iskierki. Widzę pełne usta, które wypowiadają do mnie słowa, które pragnę słuchać już do końca życia. Widzę męskie rysy twarzy, które pragnę wyścielać drobnymi pocałunkami. Widzę brązowe włosy, w które mam ochotę wtopić swą dłoń. Widzę… po prostu: Jego.

Budzę się natychmiastowo z transu.

Drżę.

Teraz wiem, że znów muszę budować wszystko na nowo. Chwila nieuwagi, a On znów byłby tak blisko mnie. Za blisko…

Nie mogę sobie na to pozwolić. To zbyt dużo mnie kosztuje.

A ja…

Nie chcę płakać. Już nie.

Cóż z tego, że nie chcę? Tak czy siak, będę płakać.

Co jest najgorsze?

To, że wiem, iż nie zapomnę o Nim z dnia na dzień, że On będzie przy mnie przez bardzo długi czas, a póki On żyje gdzieś we mnie, już zawsze tak to będzie wyglądało.

Nie wiem nic. Zupełnie. W głowie pusto, przed oczami ciemno, a dociera do mnie jedynie pięć faktów:

Jeden: wpadłam po uszy.

Dwa: będę się uśmiechała, właśnie dzięki Niemu.

 Trzy: szara rzeczywistość mnie i tak mnie dopadnie.

Cztery: wiem, że będę z tego powodu cierpiała, bo to powtarza się tak regularnie, jak pełnia.

Pięć: nie mam Mu niczego za złe…